W ramach fizycznej egzystencji naszej świadomości mamy szansę rozegrać tę grę raz jeszcze według własnego wyboru. Często jednak zapominamy o tym, kto jest graczem, zapominamy jak bardzo wart jest naszej uwagi. Porzucamy siebie na drodze życia, wybierając autorytet traumy, którą napotkaliśmy, jak dziecko w lesie, w ktorym postanowiliśmy wziąć nogi za pas. Jak płód siebie samego usunięty z własnego łona ze wstydu przed własną słabością, z nienawiści do siebie pokonanego, z lęku wypieramy się dziecka, które jako jedyne wie, co dla nas naprawdę dobre.. Jak odnaleźć siebie na zapomnianej bocznicy własnego życia i odzyskać kontakt ze sobą. O tym będzie już w ten czwartek.
poprzedni wpis