Odkąd uwierzyliśmy w pierwszą ocenę, najbardziej “motywuje” nas na drodze lęk przed popełnieniem błędu. Panicznie boimy się ośmieszenia, utraty twarzy, kompromitacji, wreszcie, boimy się, że wyjdzie na jaw, że nasza wieś potiomkinowska jest potiomkinowska.. To popycha nas często do wyrafinowanego wykształcenia w poszukiwaniu głupszych i śmieszniejszych od siebie, gnębienia własnych dzieci, by nas nie ośmieszały dodatkowo, lub poprawiały nam poszarpaną samoocenę za tą fasadową, niby wysoką, tym, że tak lojalnie i naiwnie starają się być nieudacznikami, jakimi ich postrzegamy, jednocześnie walcząc o naszą akceptację, nawet, gdy już nas nienawidzą z tych starań.. bo.. nienawidzą siebie.. Czy możliwe, że ten łańcuszek nieszczęść, gotowy skończyć się kolejnym Hitlerem, Stalinem, Mao Tse Tungiem rozpoczął się kiedyś w chwili, w której odmówiliśmy sobie prawa by się bać, być śmiesznymi, tracić fason, popełniać błędy, być brzydkimi dla innych, lecz.. zadowolonymi z siebie? Po co nam Chuck Norris i kto się boi robić wszystko po swojemu? Niech się święci święto pracy! tym razem nad sobą! Zapraszamy!
