Można uciekać w nieskończoność. Od przyjemności własnej w przyjemność akceptowaną przez innych, od siebie w skafander, który oddaliśmy innym do obstalunku na ich miarę, ale który my zalożymy.. jako ofiary.. można naprawdę długo uciekać przed odpowiedzialnością radości i radością odpowiedzialności.. zasłaniając się tymi, co mają nas rozliczać, albo tymi, którym oddaliśmy sznurki do własnej lalki.. Można w nieskończoność zaciskać powieki.. Jednak ból jest informacją, że na dnie serca nie chcę tej ucieczki. Bo nie satysfakcjonuje mnie pseudobezpieczna pustka i fasadowość wypranego z pierwotnych emocji życia. Ból i katastrofy – to ostateczni posłańcy posłani przeze mnie, do mnie. Żebym otworzył oczy i zauważył siebie.
poprzedni wpis