Kochana Tresuro Matrixa! Bardzo Wam dziękuję, że jesteście i za to co robicie. Dostarczeni mi z przestrzeni na moje wołanie o pomoc, tak różni, że aż podobni fajni panowie dwaj ,- pomogliście mi zobaczyć świat z innej perspektywy, akceptować go dzień po dniu i odkrywać na nowo. Szczerze mogę powiedzieć, że pomogliście mi zrozumieć siebie, odnaleźć bramę. Bardzo mocne,trudne i piękne doświadczenie. Wasza bezczelna radość kreacji udziela mi się i posyłam ją dalej, a mój świat wyobraźni poszerza się wciąż. Jesteście moimi ulubionymi mentorami z wami odkrywam brakujące elementy układanki, układanki życia. Uwielbiam oglądać kolejne i stare odcinki Tresury Matrixa. Rozbieracie w nich na czynniki pierwsze życie tak , że to trafia do mnie i jest źródłem mocnych rażeń, oświeceń, radości, przemyśleń. Jesteście częścią mojego życia - tego odzyskanego. Dziękuję i kocham Was :-)

Hej Oleg… raz jeszcze. pisałem wczoraj wieczorem przez messengera. Postaram się w skrócie… zetknąłem się z Wami (TM) jakieś dwa lata temu. Bardzo długo za cholerę nie umiałem skumać co Wy mówicie, czułem w tym głębszy sens jednak nie umiałem ogarnąć tego o co cho… Ściągnąłem „losowo” kilka waszych spotkań i słuchałem biegając do znudzenia. Po kilku miesiącach podczas jednego z zimowych biegań stało się coś jak by „grom z nieba” ha ha ha Brzmi zabawnie ale tak dokładnie to było… stanąłem gdzieś po środku niczego spojrzałem do góry i powiedziałem na głos: ja pierdole to niemożliwe żeby to było takie klarowne. Od tamtej pory dzieją się cuda panie… znaczy doświadczam zmian wokół mnie, jak i we mnie samym. Zmiany poza tą emocjonalną dotyczą również sfery fizycznej, a nawet cofnęły się pewne zmiany chorobowe. Już nie jestem w takim szoku jak rok temu ale nadal mną wstrząsają dreszcze kiedy doświadczam silniejszych emocji związanych z tzw. procesem. Tak to sobie teraz nazwałem… Na całość złożyło się kilka elementów jednak wasz przekaz odegrał decydującą rolę… dostrzeżenie siebie, akceptacja, wybaczenie sobie, dotarcie do granicy własnej galaktyki i odnalezienie chłopca, którego porzuciłem kiedyś w imię ocalenia!

Bardzo ważne mydło pchnęło mnie na drogę czerpania pełnymi garściami z życia.. było to u początków Tresury Matrixa w Częstochowie. Wówczas jednak nie przypuszczałem, że cały ten proces zaprowadzi mnie do tej chwili, dziś, po pół roku jej stosowania, gdy przytuliłem w pełnej otwartości najbardziej niespodziewany i najstarszy lęk mojego życia. Odkryłem bowiem, że poczucie wyobcowania, wyizolowania ze społeczności ludzi, moja obcość i dziwność odbierana jako powód do agresji i upokorzenia wywołał we mnie poczucie poniżenia, wykluczenia i … nienawiść.. bezsilnie tłumionej agresji.. Spirala lęku przed przemocą zakręciła kilkudziesięcioletni cykl, by ukryć się przede mną w kolosalnej neurozie wyrażonej w moim związku, w którym będąc w stanie skrajnej bezradności stanąłem na granicy.. przemocy. Tej, której od dziecka przeraźliwie się obawiałem i której nienawidziłem. Zaakceptowanie życia w świecie rządzonym przez prawo pięści i obojętność wobec potrzeb słabszych uwolniło mnie od lęku przed takim światem i.. świat nagle przestał jawić mi się jako arena poszukiwania akceptacji i zarobkowania na cudzą aprobatę i nieagresję.. Przez co nareszcie poczułem, że życie moje istotnie uwolniło się od nienawiści i argumentu siły, jako maski bezradności.. Tona kamieni z pleców.. Dziękuję Andrzej. I dziękuję sobie.

A więc jadąc na sesję z Olegiem spodziewałem się jakiś tajemnych i cudownych mocy z jego strony hehe. Jednak podczas rozmowy głownie przekazywał mi zasady tresury matrixa tak jak to robią podczas publicznych spotkań z tym że ta rozmowa była ukierunkowana pod mój konkretny przypadek dlatego też bardziej do mnie to wszystko trafiło. Po spotkaniu (1 kwietnia 2015) nie oczekiwałem jakiś cudów i tak też było a przynajmniej tylko przez jakiś czas ponieważ wdrożyłem w życie pewne wskazówki i zasady Tresury Matrixa . Pierwszą zmianą jaką zauważyłem to to, że zacząłem rozumieć i akceptować wiele rzeczy. Wiedziałem, że nie dzieją się one przypadkowo. Działo się tak dlatego że sam sobie tego zażyczyłem i sam byłem za to odpowiedzialny. Pomaga mi to cały czas w wielu sytuacjach, dobrych jak i tych mniej przyjemnych. Niedługo po spotkaniu poprosiłem przestrzeń sprawczą o pracę na miejscu w moim mieście. Nie ważne w jakim zawodzie. Moim warunkiem było aby praca była na miejscu w miarę lekka nawet za niezbyt wygórowaną płacę. Efekt? w połowie maja 2015 zacząłem pracować jako fotograf/sprzedawca w zakładzie fotograficznym w moim mieście. A więc wszystko tak jak sobie zażyczyłem. Pracuję tam dotychczas . Kolejną z ważniejszych rzeczy to to że chciałem zostać DJem i grać w jakimś z pobliskich klubów. Było to moje marzenie, było bo już się spełniło . Na rozmowie indywidualnej rozmawiałem na ten temat z Olegiem. Powiedział mi żebym trenował i że będę grał w klubie. Tak więc robiłem nie rozmyślając zbytnio o tym czy to przyniesie jakiś efekt, po prostu cieszyłem się z grania. Konsolę djska kupiłem na początku roku więc cały czas szlifowałem swoje umiejętności. Pod koniec września otworzyli w moim mieście nowy klub. Zapytałem się więc czy nie potrzebują może kogoś na Dja do klubu. Momentalnie oddzwonili i kazali przyjechać ze sprzętem i się zaprezentować. Stwierdzili żebym przyjechał jeszcze ze 2 razy w tygodniu sobie potrenować bo w weekend zaczynam granie. I tak się zaczęła przygoda. Od około 2 miesięcy gram w klubie w piątki i soboty. Kolejne spełnione marzenie, kolejna spełniona prośba wysłana do przestrzeni sprawczej. Takich spełnionych próśb jest na prawdę dużo i nie jestem w stanie wszystkiego opisać. Generalnie panuje tutaj zasada: "Jest tak jak myślisz że jest" Czasami aż mnie to przerażało ponieważ większość rzeczy o których myślałem stają się rzeczywistością, nawet te złe.

Wcześniej świat wyglądał bez barw, był czarno-biały. Sesje dawały poczucie bezpieczeństwa i zarazem uwalniały od złych chwil i złego zachowania otoczenia. Teraz dużo lepiej mogę rozmawiać, mam łatwiejszy kontakt z ludźmi. Teraz świat stał się kolorowy a większość problemów zaczęła się rozwiązywać jakby sama.

Przed rozmową: Strach przed jakąś chorobą, opuszczeniem najbliższych, śmiercią. Paniczny. Objawy psychosomatyczne – ból głowy, zawroty, drętwienie palca u stopy, zmęczenie etc. I dziwne pobudzenie. W zmęczeniu (taki paradoks). Podczas: Przekrój emocji: płakałam, bałam się, nie chciałam zaakceptować, miałam spocone dłonie i stopy. Ale nagle wszystko zaczęło ustępować, emocje się ustabilizowały. Po: Spokój. Na poziomie psychiki wręcz błogość. Uśmiech, rozluźnienie. Głęboko odetchnęłam. Fizycznie wciąż kiepsko: ból głowy, który nasila się z godziny na godzinę. Ale przy tym nie wymyślam już sobie guza mózgu ani żadnego innego narządu :-) Mam teraz jakąś wewnętrzną pewność, że już nigdy nie będę bała się kołatań serca. Dziękuje jeszcze raz za dzisiaj. I do następnego razu. (Po kilku dniach.)Muszę jeszcze raz podziękować za wszystko - czuję się ... brak mi słów, błogo, spokojnie, cudownie. Aż nie mogę uwierzyć. Tak się cieszę, że Was poznałam. To jest jakaś magia. Dzięki !!!

Nawiązując do naszego spotkania, to nie wiem jak ta metoda działa, ale działa i co najważniejsze pomaga. Temat nad którym pracowaliśmy, prawie całkowicie minął i w głowie zrobiło się luźniej. Sytuacje z przeszłości, które pojawiły się podczas spotkania mam wrażenie, że też zostały uwolnione bo nawet nie pamiętam co to było:-) Temat akceptowania wszystkiego co nas spotyka i uświadomienie sobie tego, że wszystko kreujemy sami, nie jest łatwe do przyjęcia chyba dla nikogo (przynajmniej na początku) i to daje do myślenia. Lęk jest tym co nas blokuje i podczas spotkania faktycznie uświadomiłem sobie, że uwalniając się od niego zaczynamy ŻYĆ. Jeszcze raz wielkie dzięki za pomoc

Najlepszej akuszerce Olegowi za pięknie przeprowadzony poród - w podzięce Bożena BOŻENA-RODZENIE w mroki mej duszy wypartej zajrzałeś gdzie maleńka Bożenka pod kołdrą wstydu leżała przemyłeś ślady kata krwawiące na plecach i przytuliłeś do serca nagiego pozwoliłeś zobaczyc serce matki blade które ciepło rąk dziecka miłością przemienia zrazu różowe pełną czerwienią matczyne serce zabiło ojcu kolce z serca opadły i spaliły się w popiół rozgarnęłam okruchy i diament ciepłym błękitem zamrugał już prawie nie było mnie wcale już dusza wycofać się chciała nicość ją bardziej nęciła niż forma która bolała nabrzmiala niemocą i żalem i bólem co błaga o pustkę już dlużej nie mogłam już przyznać się chcialam i zamknąć trumienkę z dziewczynki mej ciałem lecz ona mi macha swą rączką i patrzy ostatnie spojrzenie w jej oczy jest pierwszym w JEJ oczach bezkresny ocean miłości łzy bólu z łzą szczęścia jedną strugą płyną niosąc ukojenie znów JESTEM

Ten moment pamiętam jak skok do wody z dużej wysokości, albo start z piskiem opon. Moment przerażenia i uczucie, ze nadal Jestem bezpieczny, tyle, ze po drugiej stronie strachu. Dalej się boje. Coraz bardziej świadomie. Teraz zostało coraz mniej takich lęków, które wydawały się nie do przejścia. Nadal pojawiają się wyłaniają sytuacje, których się boję. Jednak Odwaga pozwala mi świadomie skakać w nie i odczuwać rzeczywistość MOJEGO tych sytuacji tworzenia. Co je rozbraja! Jednocześnie budzi sie we mnie nieznane dotąd uczucie miłości do siebie, jak do własnego domu, jak do ukochanego miejsca, do jedynego, z jakiego obecnie rozpoczynam wszystko, czym żyję. Rozsądek kochania siebie dotarł do mnie w pełnym wymiarze. Przemówił. Zaufanie natomiast sprzęgło się z pojazdem wiary. Okazało się bowiem, że nie jest to, jak mnie dotąd uczono - rodzaj ślepej nadziei stawiający mnie w pozycji proszalnej, a raczej moja moc, paliwo zdolne powoływać zdarzenia i aktywizujące przestrzeń stwórczą. Do tego - paliwo całkowicie darmowe!

Witam Was chłopcy. W nawiązaniu do waszej aktywności osobistej w moim życiu chciałabym podziękować i podzielić się z Wami tym czego doświadczam. Po sesji u Andrzeja poczułam się znakomicie bo pomógł mi znaleźć mnie. Doświadczenie bylo bardzo mocne. Po tygodniu od sesji byłam na waszym spotkaniu w Cze-wie. Tam padły słowa..idź do sklepu z zabawkami i kup sobie coś czego jako dziecko pragnąłeś.. Wtedy tam uświadomiłam sobie że ja nie pamiętam czym się bawiłam i tak naprawdę nic nie pamiętam. Siedząc pewnego dnia przed lustrem i patrząc na siebie zapytałam..kim jesteś? To co zobaczyłam było przerażające. Zobaczyłam manekina, lalkę bez emocji.(nawiązując zawsze wzruszał mnie los manekinów sklepowych). Postanowiłam za przykładem Andrzeja znów pójść do mojej małej Agusi. Znalazłam ją zwiniętą w bardzo ciemnym miejscu. Nie chciała mi nic powiedzieć ale po namowach z mojej strony zgodziła się zaprowadzić mnie tam gdzie zdarzyło się coś.. Nagle znalazłyśmy się obok łóżeczka malutkiego 3tyg dziecka. Obraz pokazał plączące z bólu uszu dziecko i ojca który potrząsa nim aby przestało. Zrozumiałam. Jeśli kiedykolwiek wyrazisz głośno swoje potrzeby zostaniesz boleśnie ukarana. Od tej pory nie mialam potrzeb aż tak bardzo że przestalam istnieć. Stałam sie manekinem. Zrobilam tam wszystko co trzeba. Wyjaśniłam dziecku. Przytuliłam pojednałam sie z ojcem i ok. Po tygodniu czując się jak zbity pies a raczej jak zbity manekin postanowiłam że zdecyduje się na największą odwagę mojego życia poszukam głębiej. Przyczyną był dalszy niebyt mej egzystencji. Zabrałam malutką na ręce, a małą 5 letnią za rękę i poszłyśmy do ojca. Oczami dziecka powiedziałyśmy mu że pomimo naszej niezgody na takie zachowanie calkowicie mu wybaczamy. Ojciec płakał zapewniał o swej miłości do mnie. Wziął na ręce malutką i utulił. Ale mała 5letnia nadal byla obrażona. Chcialam jej jakoś wytłumaczyć ale nic to nie dawało. Nagle zaczęły spadać ogromne głazy i zasypały ojca z niemowlakiem a ja i 5latka zostałyśmy same. Bezsilność i niemoc zdławiły mnie kompletnie. Najpierw chciałam uciec i zostawić tak. Jednak zrodził się we mnie taki bunt ze zaczęłam krzyczeć..wypierdalać, wypierdalać! Lecz głazy nawet nie drgnęły. Moj krzyk był ogromny. Zaczęłam krzyczeć pomocy! Poprosiłam moich opiekunów duchowych ale też nie dali rady. Nagle z drugiej strony skał zauważyłam pęknięcia. Krzyczałam dalej i wtedy jak najpiękniejszy Supermen ze skał wyskoczył mój tata. Silnymi ramionami rozpierdzielił wszystko i okrył nas swą kurtką przed spadającymi odłamkami. Wszystkie trzy byłyśmy ocalone przez naszego bohatera:). Wszystko tym zrekompensował. Ściskaliśmy się bez końca. Jednak 5latka gdzieś uciekła. Zaczęłam ją wołać ale nic. I wtedy przyszło do mnie ze muszę do niej zacząć mówić po "zagranicznemu". (Jak bylam mala uwielbiałam to robić ). Agusia z głębokich jakby katakumb przybiegła do mnie. Ja jej w języku zagranicznym wyjaśniłam wszystko i wtedy rzuciła się na tatę i przytuliła do serca. Jakże to było prawdziwe i mocne. Wreszcie dogadałam sie ze sobą. Nie wiedziałam ze potrzebny bedzie do tego język zagraniczny (brzmi mniej wiecej tak...łini łeni a nini). Uf.. To dzięki Wam chłopaki uratowałam siebie. Kocham Was( a łini łini) Przykład mój może być dla kogoś pomocny albo i nie ale ja zrobiłam to tylko dla siebie. Pozdrawiam sercem rozpoznanym